De Vraag, Suïcidale Gedachten
Een goede vriend van mij had onderlaatst een interessante vraag: “Hoe zit het nou? Dus als je nu naar huis gaat nadat we lekker gegeten hebben dan kan het zijn dat die zwarte gedachten opkomen?” Ja dat zou kunnen zei ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Heel apart zei hij, misschien kan je er is een blog over schrijven. Goed plan!
Waar komen deze suicidale gedachten toch vandaan? Er zijn wel leukere dingen om over na te denken… Soms komt uit het niets op, of in een droom. Onderlaatst droomde ik dat ik mezelf opgehangen had in high-definition, leuk als je sterk visueel bent ingesteld… Wat prettig is voor mijn werk wat minder prettig als je met zulke gedachten rondloopt. Ja soms is het echt wel is alsof ik in de hel beland ben.. Toch vecht ik mezelf er elke keer weer uit. Vaak met EFT, (Emotional Freedom Techniques) meditatie, muziek en door mezelf perspectief te bieden. Perspectief heb ik al eerder over geschreven, maar dat kan echt heel veel helpen om weer een meer positief gevoel te krijgen.
Zwarte gedachten
Zoals je misschien in één van mijn eerdere blogs gelezen hebt loop ik al heel lang met deze zwarte gedachten rond, maar ik was mij er nooit echt bewust van. Enerzijds wel natuurlijk, anders had ik hier denk ik niet meer geweest. Klinkt hard misschien, maar zo voelt het. Bewust zijn van deze gedachten betekent niet als iemand erover vraagt of praat dat ik gelijk suicidale gedachten krijg. Het is wel een beladen onderwerp dat weet ik als geen ander, het zit echt heel diep in mij en het heeft zich eigenlijk dieper ingegraven over de jaren heen. Het moment dat ik mij daar echt bewust van werd was bij therapie. Ik moest op een gegeven moment voor de spiegel gaan staan en zeggen tegen mezelf: “Ik mag er zijn.” Ik dacht dat ik door de grond heenzakte en kreeg nauwelijks deze woorden eruit.. Nu, probeer ik voor mijn eigen spiegel deze woorden te zeggen en zover krijg ik het er nog niet uit.. af en toe een keer, het voelt echt alsof ik weer terug geslingerd wordt in de tijd en op het schoolplein sta. Dat jongetje dat constant te horen kreeg dat die er niet mag zijn, niet in die exacte woorden, maar dat was de conclusie van mijn brein wat nog vol in ontwikkeling was.
Spons
Mijn brein werd tijdens de periode dat ik gepest werd 9 jaar lang blootgesteld aan een bijna constante negativiteit naar mijn persoon en mijn brein was in de status dat het als een spons werkte. Het nam alles op zonder het echt te kunnen relativeren, dat vermogen had ik zeker in mijn kinderjaren nog niet ontwikkeld. Als wat ik te horen kreeg was dus echt! Als je heel vaak te horen krijgt dat je lelijk bent, alles mis met je is, elke dag weer… Dat je niks kan, nergens veilig bent en er eigenlijk niet bij hoort.. Dan hoef je het hele rijtje alleen maar bij elkaar op te tellen.. Dat is precies wat mijn brein heeft gedaan en kwam daarna tot de conclusie: “Als alles mis met mij is, waarom ben ik dan nog hier? Zonde van de plek die ik op deze aardbol in beslag neem, die is veel beter besteed aan iemand die alles wel goed doet.” Het wordt dan heel moeilijk om daar boven te staan en tegen jezelf te zeggen: “Ow maar dat zijn allemaal gedachten uit het verleden. Nu ben je wel veilig en fouten maken is menselijk…”
Het nu
Mijn brein ziet dat vaak zo niet, ook al is het in het verleden gebeurd dan voel het alsnog als in het nu. Alsof het nu gebeurd, het kan een ervaring zijn van vijfentwintig jaar geleden, maar als ik het nu voel dan is het nu. Compleet met alle toeters en bellen: de angst, het zware gevoel, het defense mechanisme van mijn brein. Eigenlijk ben ik weer dat jongetje op dat schoolplein dat systematisch gesloopt werd. Ik denk nog regelmatig dat ik niet veilig ben, hier niet thuis hoor en alle andere mensen beter zijn dan mij. Waarom? Geen idee het komt op zonder dat daar een reden voor is. Het volgt geen vast patroon, tenminste dat heb ik nog niet ontdekt. Soms start het met een gevoel of een gedachten en soms gaat het ook over van gedachten naar gevoel en vice versa. En soms blijft het bij een gedachten of een gevoel. De tijdsduur is ook verschillend, soms is het maar een seconde of een paar minuten en soms is het veel langer…
Depressief
Hetzelfde geldt voor de zwarte gedachten, het is niet altijd zo dat ik van te voren zwaar depressief hoef te zijn voordat deze gedachten bovenkomen. Integendeel ik kan de tijd van mijn leven hebben en dan alsnog komen die gedachten bovendrijven uit het niets… Soms heel kort, soms lang, soms heel intens. Het is ook niet zo dat het altijd bovenkomt, dus niet elke keer als ik uit eten ben geweest komen altijd deze gitzwarte gedachten boven; of als ik echt zo’n baal dag heb, iedereen heeft dat wel is dat niets wil lukken.. Dan hoeft het nog niet zo te zijn dat deze gedachten bovenkomen, het is eigenlijk heel onvoorspelbaar, maar toch ook weer niet… Want het zijn voornamelijk oude gedachten die in het nu meedraaien. Maakt dat het makkelijker? Soms wel en soms niet…
Jeroen van Werkhoven