Intake Therapie, De Eerste Stap!
Zooo dat is alweer een tijdje geleden sinds mijn vorige post, maar ik leef nog steeds 🙂
De intake voor therapie is eigenlijk iets waar je vrij weinig over leest of hoort. Daarom vond ik het een goed onderwerp voor mijn blog, ook omdat ik dit zelf had willen lezen voordat ik met therapie begon, en vanuit dat oogpunt heb ik het ook geschreven.
Een jaar terug, ja het is inmiddels alweer zelfs meer dan een jaar dat ik in therapie ben, dus we gaan even terugspoelen…<< Daar zit ik een paar weken voor het intakegesprek met de intakeformulieren voor mijn neus waar allerlei gedachten door mijn hoofd worden geslingerd. “Wat als ze mij niet kunnen helpen?”__ Wat als ze mij een aansteller vinden?”___ “Wat als?” Dat was ongeveer wat er door mijn hoofd ging en ja dat is de angststoornis die daar praat. EFT(Emotional Freedom Technique) had toen behoorlijk handig geweest haha.
Mijn brein was dan ook een soort van oorlogsgebied waarbij twee kanten strijden om de ‘blauwdrukken’ die in het midden liggen. Het idee dat ik straks tegen een vreemd iemand mijn diepste geheimen ga vertellen dat kan absoluut niet! Ik heb immers geleerd door mijn verleden dat mensen niet te vertrouwen zijn. Je stapt ook niet zomaar een leeuwenkooi binnen(tenzij je een leeuwentemmer bent) natuurlijk, dat klinkt misschien heel heftig, maar dat is hoe het voelde.
Een paar dagen voor het intakegesprek dan toch weer twijfelen “wel… niet… wel… niet…” Tot ik zoiets had van oke ga het wel gewoon proberen de afspraak staat al, als het niks is ben ik zo weer weg. Tenminste, als ik wegkom, misschien willen ze mij wel op laten nemen…
De laatste dagen voor het intakegesprek waren heel spannend, wat mij heel erg hielp was om afleiding te zoeken. Wat vast logisch klinkt, maar opdat moment was het toch een behoorlijke opgave… Gelukkig heb ik onwijs gaaf werk, dus ik kon aardig mijn zinnen verzetten. Het gaf op een rare manier ook wel rust, in die laatste paar dagen kon ik ook niet echt meer terugkrabbelen, en ja het voelde ook wel goed. Eindelijk ging ik het echt doen!
De nacht voor de intake kon ik echt niet slapen.. Slapen is sowieso heel moeilijk voor mij, maar toen was het ongeveer ‘mission impossible’. De angst sloeg echt toe en s ochtends voelde ik mij echt niet goed… Niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk, lichaam en geest zijn namelijk één! Op één of andere manier wist ik mijzelf toch op te krikken en daar ging ik…
In de wachtkamer voelde het alsof ik naar de tandarts moest, gelukkig zonder de boor geluiden. Al snel werd ik binnengeroepen en mocht ik gaan zitten op een comfortabele stoel. Nee, er was geen bank die je vaak in films ziet. De psycholoog begon mij vragen te stellen, soms gerichte vragen en soms meer open. Ik vertelde dingen die ik nog nooit tegen iemand verteld had. Het voelde heel raar, bijna surreal. Het was eindelijk het moment dat ik de deur open kon gooien na al die jaren. Ik vertelde het allemaal vrij gemakkelijk, dat zei de psycholoog op een gegegeven moment ook. Maar toen ik er later op terugkeek was het meer dat ik eigenlijk niet besefte dat ik over mijzelf aan het praten was. Later in het gesprek kwamen hele heftige onderwerpen naar voren zoals de suïcidale gedachten, maar ook dat vertelde ik vrij nuchter. Op een gegeven moment gaf de psycholoog ook aan dat die het knap vond dat ik nog zo kon functioneren in het dagelijks leven. Daar moest ik wel even van slikken, maar al snel vertelde ik verder tot de tijd op was. De psycholoog gaf aan dat die het binnen het team ging bespreken wat voor mij de beste behandeling was.
Ik bedankte de psycholoog en rende weg haha. Nee dat viel wel mee, ik was wel heel opgelucht. Niet alleen om het feit dat het intakegesprek erop zat, maar ook omdat ik eindelijk mijn verhaal had kunnen doen en er niet langer alleen voor stond!
Jeroen van Werkhoven