Depressie, De Donkere Wereld
Depressie maakt het niet uit of je arm, rijk, succesvol of ergens er tussenin zit, het kan iedereen raken op elk moment van de dag. Voor mij was dit moeilijk om te accepteren omdat ik van mijn hobby mijn werk heb gemaakt, hoe kan ik mij dan ooit zo ongelukkig voelen dat ik wil stoppen met bestaan. Wanneer ik depressief ben, voelt het alsof ik op een andere wereld leef. Een wereld die donker is zonder hoop en waar al mijn energie uit mij gezogen wordt, met het uiteindelijke doel om mij te vernietigen. In deze wereld zijn geen wegen die terugleiden naar de werkelijkheid.. Hoe kun je dan ooit van deze donkere wereld ontsnappen als er totaal geen energie meer in je zit.
Door mijn levensjaren heen heb ik meerdere depressieve episodes gehad. Ik kan mij herinneren toen ik jong was dat ik mij van binnen heel slecht en leeg voelde. Op een gegeven moment lag ik op bed en staarde naar een haakje in het plafond en kreeg een gevoel over mij heen dat ik nog nooit gevoeld had. Het enige waar ik aan kon denken was hoe ik mezelf kon ophangen aan dit haakje. Een andere episode op een latere leeftijd vond ik mezelf op de trap. Ik stond ongeveer dertig minuten lang op de trap met het idee dat ik niet langer wilde bestaan en hoe ik dit kon uitvoeren. Uiteindelijk besloot ik om het niet te doen; maar als je zou vragen wat mij uiteindelijk stopte… Dan moet ik je dat antwoord schuldig blijven, omdat ik het simpelweg niet weet. Het kan overlevingsinstinct zijn geweest, maar in die tijd was ik al ver voorbij het rationeel denk niveau.
Depressie heeft een egoïstisch gedachte patroon, tenminste dat is voor mij het geval. Ik lijd, ik dit, ik dat en dat constant tot je er helemaal krankjorum van wordt. Maar de volgende stap, zelfdoding is vanuit mijn ervaring helemaal niet egoïstisch. Wanneer ik deze gedachtes heb, denk ik altijd aan de mensen om mij heen die ik achterlaat. Maar op hetzelfde moment vult mijn hoofd zich met negatieve gedachtes dat de wereld beter af is zonder mij. Ook al voel ik mij nog zo eenzaam, verloren, gevuld met pijn en leeg… Uiteindelijk de realiteit dat ik de mensen pijn doe waar ik van hou stopt mij van de daadwerkelijke daad. In plaats daarvan geef ik mezelf permissie om verder te gaan en naja gewoon nogmaals te proberen.
Meestal als ik depressief ben krijg ik suïcidale gedachtes en soms de drang mezelf fysiek pijn te doen, doormiddel van snijden en slaan, maar heb mezelf nooit gesneden. Niet omdat ik het niet wilde, maar meer omdat andere mensen de littekens zouden kunnen zien en mij misschien wel vragen erover stellen, of erger gaan pesten. Klinkt heel zwaar, maar voor mij voelt het als ‘normaal’. Ik weet dat het niet ‘normaal’ is; maar mijn gedachten laten het ‘normaal’ voelen. Ik heb hier nooit overgepraat tot voor kort. Ik was bang om anders aangekeken te worden en dat ben ik op een bepaalde manier nog steeds. Het voelt alsof ik terug ben op het schoolplein van de basisschool waar ik werd gepest voor alle dingen die verkeerd aan mij waren. Ik weet dat het oude gedachtes en gevoelens zijn, maar ze zitten nog steeds in mijn hoofd.
Depressieve episodes zijn niet altijd langdurig, vroeger was ik maanden achter elkaar depressief. Tegenwoordig zijn ze veel korter, kan een dag zijn en soms zelfs, maar een paar uur. Toch resulteert het altijd in hetzelfde gevoel, hoe lang of kort het ook duurt. Mijn angststoornis triggered meestal een depressie, maar dat is niet altijd het geval. Tijdje geleden kwam ik terug van een reis en had een geweldige tijd gehad, maar uit het niets was daar het depressieve gevoel… Ik was weer in de donkere wereld. “Hoe?” Vroeg ik mij af. Het gebeurde voordat ik actie kon ondernemen… “Hoe ontsnap ik van deze donkere wereld? Zonder dat er een weg naar buiten is.”
Dat is wat het zo moeilijk maakt om uit een depressie te komen, want de weg moet gecreëerd worden. Soms gebeurd dat snel, maar andere keren kan het veel langer duren. Voor mij ligt het erg aan de time span dat ik depressief ben. Hoe langer ik depressief ben, hoe moeilijker het wordt om de weg te bouwen om eruit te komen. Wat werkt voor mij is, muziek, strandwandelingen, motiverende video’s, en meer recent EFT, maar de absoluut nummer één is mijzelf perspectief bieden. Iets om naar uit te kijken dat kan iets klein zijn, zoals uiteten gaan met vrienden, maar ook ergens enthousiast over worden op het werk. Dit kan uiteindelijk de weg creëren om terug te komen op deze wereld. Ook al voelt de wereld nog zo donker, er is altijd licht aan het eind van de tunnel. Dat is echt waar!
Er is niks positiefs aan depressies. Het kan echt iemand compleet kapot maken op de meest ondenkbare manieren. Mijn moeder(Ik heb toestemming om dit te schrijven) is opgenomen in een instelling omdat ze lijd onder een zware depressie. Het is een moeilijke weg met veel dalen en weinig pieken. Wanneer ik haar bezoek voelt het alsof de tijd stilstaat, alsof de wereld buiten er niet meer toe doet. Het is moeilijk om buiten dit gevoel te blijven staan en haar perspectief te blijven bieden of om simpel een gesprek te voeren. Soms reageert ze, maar soms ook niet. Om haar zo te zien lijden was voor mij de reden om hulp te zoeken en open te zijn over mijn mentale gezondheid. Mijn moeder was altijd heel gesloten en waarschijnlijk heeft dat de spreekwoordelijke emmer doen overlopen en wat ooit onzichtbaar was werd zichtbaar.
Bedankt voor het lezen en als je deze blog post interessant vind deel en like alsjeblieft! Ook kun je altijd een bericht achterlaten of contact opnemen via de contact pagina.
Jeroen van Werkhoven
5 Replies to “Depressie, De Donkere Wereld”
Beste Jeroen,
Dank je wel voor je mooie blog en openheid.
Wat herken ik er veel in!
Vooral dat de depressieve periodes steeds korter werden en dan uit het niets tevoorschijn leken te komen.
Als ik jou zo lees, zie ik dat je visueel sterk bent. Herken je dat?
Je kunt je snel iets voorstellen als iemand iets vertelt, je ziet meteen beelden in je hoofd, al dan niet passend of kloppend. Toch!? Of zeg ik nou iets geks?
En je vraagt je terecht af: “Hoe kun je dan ooit van deze donkere wereld ontsnappen als er totaal geen energie meer in je zit.”
Mijn ervaring (bij geen energie meer hebben) is – dat we, als we eenmaal depressief zijn, vooral depressief blijven doordat we tegen de optredende depressieve stemmingen gaan vechten. We vinden onszelf niet goed (genoeg), en de wereld is ook verrot en K.
Vechten sloopt ons.
Vechten berooft ons van meer dan 90% van onze dagelijkse energie, schat ik.
Of zie jij dat anders?
met vriendelijke groet,
Tura Gerards
Beste Tura,
Dankjewel voor je bericht en het lezen van mijn blog.
Dat klopt, visueel ben ik heel sterk. Ik heb vaak maar een paar woorden nodig om beelden te zien, en die zijn zeer zeker niet altijd accuraat. Daar ben ik mij soms bewust van maar niet altijd. Daarbij komt ook nog dat mijn eigen gedachtes ook nieuwe beelden kunnen produceren, die niet altijd gekoppeld zijn aan de werkelijkheid.
Ik zie depressie als een ziekte, en een ziekte heeft er baat bij om een persoon ziek te houden. Want daardoor houd de ziekte stand en controle over lichaam en geest. Vechten is een overlevings mechanisme naar mijn inzicht en ook al sloopt het ons, het biedt hoop. Hoop om uiteindelijk te ontsnappen uit de donkere wereld. Het moeilijke blijft alleen naar mijn ervaring, waar vechten we tegen? Dat is niet altijd meteen duidelijk en kost inderdaad heel veel energie, en kan zelfs lijden tot het dieper raken in de depressie.
Groet,
Jeroen
Dag Jeroen,
Ik zie nu pas je reactie.
Het verbaast me niet dat je sterk visueel bent.
De meeste mensen die ik ken met depressie en angsten, hebben dat.
Mensen met een krachtig visueel brein noem ik hen.
Als zij aangename beelden in hun hoofd krijgen, dan zijn ze in de hemel.
En als zij onaangename beelden in hun hoofd krijgen, dan gaan zij door een hel.
Ze hebben enorm intense belevingen daarmee, en dat kan dus heel fijn zijn én heel erg benauwend en beklemmend, afhankelijk dus van die innerlijke beelden.
Wat ik geleerd heb, is dat vechten met onaangename gevoelens niet werkt. Sterker nog: vechten met die gevoelens maakt het vaak alleen nog maar erger.
De truc is om de beelden bij de gevoelens te ontdekken en daarin veranderingen in aan te brengen. En het mooie van die manier is dat je de veranderingen in je gevoelens die ontstaan door veranderingen in beelden, meteen kunt ervaren.
Zo krijg je langzaam maar zeker, al oefenend, weer grip op je eigen gevoelens.
En grip hebben op je eigen lichaam en stemmingen, hoe heerlijk is dat!?
Met vriendelijke groet,
Tura
Jeroen, wat een eerlijk en mooi geschreven blog. Je bent moedig en taboe doorbrekend..
Ik hoop voor je dat het zwarte monster wordt verslagen door jou. Jij bent sterker en krachtiger dan je denkt.
Dat hoop ik ook! Dankjewel Eveline voor je berichtje en mooie woorden.