Leeg Scherm! De Reacties
Zit je dan te staren naar een leeg scherm… Er is heel veel gebeurd in de laatste twee maanden waardoor ik weinig inspiratie had om mijn blog te updaten. Duidelijk toch? Toch is dat niet helemaal waar, eigenlijk is het meer het, doen! Waar ik tegenop zat. Ik had al het nodige op het scherm gekalkt, maar het was niet perfect genoeg. Dus begin je weer opnieuw en weer en dan naja weer. Past dingen aan, tot je helemaal krankjorum wordt van jezelf.. Vervolgens twee maanden verder staat er nog geen blog. Vanochtend dacht ik waarom moet het perfect zijn. Ja, er is daadwerkelijk heel veel gebeurd in de laatste twee maanden waar ik het nu nog niet over ga hebben, omdat niks op moment vast staat. Het voelt als stilte voor de storm. Kan ik voor de rest niks mee op moment. Waar ik wel wat mee kan is deze blog post afmaken en dan is het maar niet perfect, er staat wel wat. En wie weet help ik er iemand mee, een leeg scherm help ik niemand mee, ook mezelf niet. Dus BAM! Let’s Do This!
Inmiddels heb ik al een aantal blog posts online staan, en ook al ben ik mij er bewust van dat iedereen ze kan lezen. Toch blijft het spannend, het is nou niet bepaald een gezellig onderwerp, “tuurlijk gooi het woord gezellig erin Jeroen, dat wordt leuk vertalen straks…” Anyway, wat ik probeer te zeggen is dat ook vrienden, kennissen, familie en collega’s dit kunnen lezen. Ik heb daadwerkelijk reacties gekregen van mensen die schreven, om voorzichtig te zijn met wat ik op internet zet, want misschien kan ik in de toekomst geen baan meer vinden of erger wordt ik ontslagen. Wie wil er nou een depressief persoon in dienst hebben, die daadwerkelijk wel is aan het randje van de ‘afgrond’ staat en een angststoornis heeft.
Het interessante is dat al deze reacties uit Nederland komen, blijkbaar is het taboe hier nog heel groot. Tuurlijk krijg ik ook positieve reacties, maar de meeste reacties krijg ik vanuit het buitenland. En ja daar is het ook nog een behoorlijk groot taboe, al wordt het daar wel meer geaccepteerd dan hier heb ik het gevoel. Het is niet makkelijk om ‘open’ te zijn, maar deze reacties maken mij er toch weer bewust van dat het nodig is, en dat we er lang nog niet zijn. Ik ben niet alleen, er zijn zoveel andere mensen die ook met mentale problemen rondlopen. Die net als ik gewoon bij een bedrijf werken en net zo productief zijn als ‘normale’ mensen en misschien zelfs nog wel productiever.
Mijn angststoornis zorgt er wel is voor dat ik mijn werk meerdere keren check omdat ik het gevoel heb dat het niet goed genoeg is. Meerdere keren haal ik daardoor ‘last minute’ fouten eruit, die ik normaal niet had gevonden, gebruik ik ook in mijn leiderschap. Daarnaast wil ik zeggen, als een bedrijf je niet aanneemt omdat je mentale problemen hebt, wil je dan daadwerkelijk ergens werken waar je eigenlijk niet geaccepteerd wordt? Nee, je hoeft het niet van de daken te schreeuwen. Het is niet dat ik ergens binnenkom en gelijk mijn hele verhaal op tafel neerleg. Maar mocht het terspraken komen dan probeer ik er niet omheen te draaien, al is dat soms met een sociale angststoornis wel is lastig maar dat even terzijden.
Toen ik mijn eerste blog post online had gezet kwam er een reactie van een andere kant die ik wel ingecalculeerd had maar mij niet helemaal bewust van was. Collega’s, inmiddels hebben we twee studios 1 in Amsterdam en 1 in Colorado Denver. Daarnaast heb ik collega’s/vrienden over de hele wereld, ook al werken we niet allemaal samen in 1 kantoor, het voelt als 1 grote familie. Toch voelde het raar toen ik opeens een bericht op Slack(Team chat) kreeg van een collega die mij vertelde dat die heel veel problemen herkende die ik in mij blog had beschreven. Daarnaast mijn werkgever die aangaf dat ze het goed vonden dat ik er zo open over was en hulp ben gaan zoeken. Dat was wel een momentje waarvan ik dacht “Oke, ik wordt hier geaccepteerd voor wie ik echt ben” En ik wordt ook niet anders behandeld, daar was ik nog het meeste bang voor. Ik had het gevoel dat mijn collega’s mij misschien anders zouden behandelen, wat ook aan de ene kant wel waar is. Toch is dat niet slecht, het enigste wat veranderd is dat er meer openheid is en meer diepgaande gesprekken, het is minder een taboe geworden. Ik ben dan ook zeer dankbaar voor het begrip en ondersteuning van mijn collega’s en het bedrijf waar ik werk, ik weet dat het helaas niet overal zo gaat.
Van heel veel kanten heb ik reacties gekregen, oud klasgenootjes, familie en vrienden. Ik had sommige mensen al een beetje ingelicht wat komen ging waaronder mijn broer. Met hem deel ik vrijwel alles, maar toch had ik sommige dingen stilgehouden. Het erover schrijven is makkelijker dan erover te praten, toch kan het schrijven een aanleiding zijn om er over te praten. En het ook wat makkelijker maken, je hoeft immers niet alles meer te vertellen. Toen ik bij mijn broer kwam nadat ik een blog post online had gezet was zijn eerste reactie “Wat een verhaal weer!” Ik zei niet zoveel, maar later hebben we er wel degelijk overgepraat.
Ook met mijn vrienden, die blij waren dat ik hulp ben gaan zoeken, in plaats van om het op te kroppen en misschien iets doe wat niet meer terug te draaien is. Het is definitief, er is geen respawn om het maar bij game termen te houden, en daar ben ik mij heel bewust van. Een hele goede vriend van mij zei “Ik hoop dat we nog lang van jouw kunnen genieten Jeroen!” Dat hoop ik ook en daar werk ook heel hard aan, maar het is helaas geen knop die ik even uitschakel en dag alle slechte gedachtes, al moet ik zeggen dat EFT wel verdomd in de buurt komt en therapie helpt mij ook enorm. Gewoon erover praten, al is dat niet altijd even makkelijk. Bij therapie hoor ik vaak de dingen die ik niet wil horen maar wel moet horen. Toch heb ik al flinke stappen gezet om Jeroen 2.0 te worden. Nee ik ben er nog niet en misschien bereik ik wel nooit 2.0. Maar ”Hey! Misschien is 1.9 ook wel prima.” Beter dan een leeg scherm nietwaar!?
Jeroen van Werkhoven