De Echte Ik
Waar zal ik starten hmm.. Ik zou hallo kunnen zeggen. Dus hierbij hallo en welkom op mijn blog 🙂
Being Invisible(Onzichtbaar zijn) In het Engels klinkt het veel beter vind ik persoonlijk haha. Maar wat bedoel ik daarmee? Goeie vraag, het was eigenlijk het eerste wat in mij opkwam toen ik de beslissing nam om een blog te starten. Nee het gaat niet over een goochelaar of een superhero met speciale krachten. Het is een persoonlijk verhaal over mijn mentale gezondheid wat ik altijd geheim heb gehouden.
Ik ben nu 34 en het heeft mij zeker 20 jaar gekost om de telefoon op te pakken en om hulp te vragen. Eigenlijk heb ik niet eens gebeld maar gemaild omdat ik te bang was om te bellen. Wat eigenlijk wel grappig is omdat ik voor mijn werk regelmatig met mensen bel over de hele wereld. Maar een simpel telefoontje naar de psycholoog voelde alsof ik de Mount Everest moest beklimmen.
Mijn broer was de persoon die mij het laatste duwtje heeft gegeven hij zei “Als je pijn hebt ga je toch naar de dokter? Dus waarom ga je dan niet naar de psycholoog als je hoofd niet wil meewerken?” Dat maakte mij gelijk duidelijk dat er nog steeds een taboe is rond mentale gezondheid. Het is blijkbaar nog steeds vreemd voor velen van ons om hulp te zoeken als je hoofd de andere kant op wil. Maar waarom?
Voor mij persoonlijk voelde het als een zwakte omdat ik het niet zelf kon oplossen, het maakte mij erg kwetsbaar en ik was bang dat iedereen mij anders zou aankijken. Alsof op mijn voorhoofd staat geschreven “Deze persoon is ‘gek’ en gaat naar de psycholoog.” haha. Maar niemand kan het zien kwam ik al vrij snel achter.
Ik werk, slaap, eet en geniet van het leven zoveel als ik kan. Go with the flow, zoals we dat zeggen. Maar van binnen voel ik mij soms anders. Alsof er een ander persoon in mij zit die bang is, niet gelukkig is en niet succesvol wil zijn. Een onzichtbaar persoon die alleen maar in bed wil blijven liggen, liefst de hele dag en waarbij de wereld soms heel erg donker is zonder toekomst… Dat klinkt heel zwaar en misschien zelfs wel overdreven, maar dat is hoe het voelt.
Om heel eerlijk te zijn was ik niet helemaal zeker om een blog te starten over dit toch wel beladen onderwerp. Laat ik voorop stellen dat ik absoluut geen zelfmedelijden heb al klinkt dat misschien wel zo. Maar ik hoop door mijn verhaal en ervaringen te delen een kleine bijdrage te kunnen leveren om het stigma te doorbreken, wat helaas nog steeds aanwezig is.
Bedankt voor het lezen!
Jeroen van Werkhoven