Hallo lezers! 

In deze blog open ik eerst met een samenvatting van vorig jaar met mijn verhuizing naar Canada! En starten we een nieuw hoofdstuk met beinginvisible.me 🙂 Ook deel ik hoe het nu met mij gaat en wat mijn dagelijkse routine is. 

Samenvatting

Dat is een tijd geleden dat ik een blog heb geschreven in het Nederlands. Ik heb nog wel een aantal Engelse blogs geschreven vorig jaar, maar had weinig motivatie om ook de Nederlandse versies te schrijven. Dus daarom krijgen jullie een langere versie van mijn blog dan de Engelse versie met een samenvatting van de afgelopen tijd.  

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, ik woon niet meer in Nederland. Ik ben in 2019 verhuisd naar de grote stad Calgary in Canada. Dat is wel even iets anders dan mijn vertrouwde dorp Noordwijk. Ik was al eens in Amerika geweest, dus ik wist min of meer wat mij te wachten stond. Maar het was zeker even wennen in het begin om opeens in de grote stad te wonen. De verhuizing was niet omdat ik opeens zin had om naar het buitenland te gaan, maar voor mijn werk. Ik had de kans om met het bedrijf waar ik voor werk mee te verhuizen van Amsterdam naar Calgary en het was iets wat ik niet kon laten schieten. 

In het begin alles was nieuw, de stad zo gigantisch groot vergeleken met de steden in Nederland. Ik loop nu af en toe nog steeds rond met zo’n gevoel van “wow dat ik hier woon!” 

Ik moest alles hier uitzoeken en eigenlijk een nieuw leven opbouwen. Dat ging allemaal vrij vlot, want ja je moet het doen. Als ik geen bankrekening heb kan ik geen huis huren. Dus ik had vrij snel alles geregeld. Ook was ik wel klaar met hotels en in Airbnbs wonen. Het uiteten gaan aan de andere kant vond ik niet zo erg 🙂 

Het werk ging ook gewoon door, op mijn hotelkamer in Nederland was ik nog met updates voor de game bezig en dat veranderde niet met al het reizen. Ik had zoveel laptops meegenomen dat de douane op Schiphol mij ertussen uithaalde met de vraag wat ik ging doen. Toen ik vertelde dat ik ging verhuizen naar Calgary konden ze er wel om lachen. Toronto waar ik naartoe vloog om mijn werkvisum te regelen was wel even andere koek. Toen ik daar aankwam na 9 uur vliegen kwam ik echt op een mega vliegveld terecht, en was het wel even puzzelen waar ik naartoe moest. Gelukkig was ik vroeg, dus ik had genoeg tijd dacht ik om alles te regelen.

De realiteit was een lange wachtrij en natuurlijk was bij de eerste keer dat ze mijn naam invoerde in het systeem de spelling verkeerd. Gelukkig had ik dat door, maar helaas moest ik nog langer wachten. Ik zag de klok verder tikken en 30 min voordat het vliegtuig vertrok kon ik eindelijk mijn reis vervolgen met een visum. Wat ik toen nog niet wist dat ik weer door de douane moest en was ik totaal vergeten om mijn laptops in de welbekende kratjes te zetten. Eindelijk door de douane heen en liep in de richting waar ik dacht waar de gate was, en toen! “Final call for the flight to Calgary..” Ik maakte een sprint naar de gate en ik arriveerde in de laatste minuut. Ook al was dat wel even meer dan spannend, was ik blij dat ik het vliegtuig gehaald had.

Van overleven naar vooruitgang

Nu zijn we aanbeland in 2021 en dat is waar mijn blog verder gaat, ook de Engelse versie van mijn blog heb ik in 2020 niet echt bijgehouden. Ik wist eerst niet zeker waarom, natuurlijk ben ik druk met werk, maar dat is iedereen. Dus dat was niet echt een goede reden vond ik zelf, maar ik kwam erachter dat ik niet echt meer achter mijn blog stond het motiveerde mij niet meer. Het was tijd om het hoofdstuk te sluiten en verder te gaan. Niet door te vergeten of mijn blog te verwijderen maar vooruitgang is belangrijk voor mij. Niet alleen maar gefocust op overlevingsmodus maar op vooruitgang. 

Mijn blog zal kwa inhoud niet heel veel veranderen. Ik ben nog steeds bezig met psychische gezondheid en ik ben ook niet ineens genezen. Ik heb nog steeds flashbacks, soms last van angst en paniekaanvallen. Maar dit zijn momenten en ik heb nu de tools om er beter mee om te gaan. Begrijp mij niet verkeerd die momenten zijn verre van fijn. Maar het is niet meer dat mijn sociale angst mijn angst is. Het is niet mijn identiteit, het reist mee waar ik ook ga. Maar uiteindelijk ben ik niet die angst, het is een programmaatje dat meedraait, en soms komt het tevoorschijn, of niet. 

In 2020 zag ik de mogelijkheid om mijn therapiesessies te verlagen naar elke 2 weken in plaats van wekelijks. Ik heb dit natuurlijk met mijn Psycholoog besproken en het voelde als het juiste moment. Mijn instinct waar ik op vertrouw gaf dit aan. Ik was er zelf wel verbaasd over want 2020 is nou niet bepaald een makkelijk jaar geweest voor ons allemaal. Met de pandemie is reizen vrijwel onmogelijk en werk ik al vanaf maart vanuit huis. Ook zoals sommige van jullie weten heb ik mijn elleboog gebroken net voor het virus uitbrak. 

Ik had een operatie in de week dat het virus de wereld overnam. Dat was wel een ervaring toen ik in de gang van het ziekenhuis lag, omdat er niet gelijk een kamer vrij was. Mijn elleboog zat behoorlijk in de kreukels. Voor de operatie werden mijn zenuwen geblokkeerd om de pijn te verlagen in de eerste 12 uur na de operatie. Na de operatie had ik nog steeds morfine nodig, dus ik wil niet weten hoe het had gevoeld zonder die zenuw blokkade.

De dokter heeft er een metalen plaat ingezet en nu heb ik een cyborg arm haha.

Gelukkig heb ik het meeste van mijn elleboog bewegingen terug en ook het bereik, door heel veel trainen. Ik zou willen dat ik een heel gaaf verhaal had over hoe ik gevallen ben, maar helaas was het echt een dom ongeluk. Uitgegleden over een stuk ijs toen ik onderweg was voor brunch. De week ervoor was ik nog in de bergen geweest, waar ik behoorlijk wat capriolen heb uitgehaald door sneeuw en ijs, maar dat ging allemaal goed. 

Maar zelfs met die tegenslagen had ik het nog steeds naar mijn zin in Canada. Natuurlijk was het wel is moeilijk, vooral omdat ik een geschiedenis heb van mijzelf isoleren, maar toen had ik nog niet de tools die ik nu wel heb om met de situatie om te gaan. Ik ben dan wel alleen, maar ik voel mij niet alleen. Ik heb heel veel vrienden en collega’s over de hele wereld. Ook structuur aanbrengen in mijn mentale gezondheid helpt mij heel veel. 

Dagelijkse meditatie met de Headspace app, ademhalingsoefeningen met de OpenMind App van mijn Psycholoog en een dagboek bijhouden, geeft mij focus. Mijn dagboek is behoorlijk veranderd doordat ik veranderd ben en feedback in therapie. Het is eigenlijk net het maken van games waar ook constant de game wordt aangepast. Tegenwoordig voeg ik kleine winsten toe in mijn dagboek om mijn zelfvertrouwen te laten groeien. Eigenlijk is het een soort van level up systeem. Voor elk klein dingetje dat ik goed doe, zoals mijn bed opmaken in de morgen voeg ik een plus toe en als ik bijvoorbeeld niet op tijd eet dan wordt dat een min. Hier mijn motivatie waarom een bed opmaken zo belangrijk is voor mij:

Ook heb ik een sectie waar ik opschrijf waar ik dankbaar voor ben. Dat kan mijn werk zijn maar ook een wandeling met een vriend. 

Tevens lees ik meer boeken, en het boek “The Power of Now” van Eckhart Tolle heeft een grote impact op mij gehad. De moeilijke momenten die ik heb kan ik beter observeren en terug in het nu stappen. Soms voelt het bijna als een super power! Op moment lees ik “My Life in Lasers” van Gareth Emery en ben ik bijna klaar met “Start with Why” van Simon Sinek. Ik hoor graag welke boeken jij op dit moment leest in de comments.  

Slapen vind ik nog steeds wel een uitdaging, maar ik heb gemerkt als ik naar ASMR luister in bed dat ik beter in slaap val. Nu slaap ik meestal 7 uur per nacht, hiervoor was het meer 5 uur. Dus dat is een behoorlijke vooruitgang. Ook voor het slapen gaan doe ik nog steeds smart tapping (EFT) om een ‘veilige’ omgeving te creëren en de dag af te sluiten.

Bijna aan het einde van deze blog, en wat gaat er nu gebeuren met Being Invisible 2.0. Wordt ik meer onzichtbaar? Haha nee, meer het tegenovergestelde. Ik kan nu het hoofdstuk afsluiten voor mijn blog en verder gaan met het volgende hoofdstuk. Misschien dat ik uiteindelijk de naam van mijn blog ga veranderen, maar voor nu is het goed zoals het is.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat, veel liefs!

Jeroen van Werkhoven

Je kan mij vinden op  Twitter  | Instagram